لحظه های تنهایی جز در کنار قرار گرفتن با رویا ها نیست و هر رویایی بدون گریه نیست  و هیچ گریه ای نیست مگر دلی گرفته  باشد .

دل تنگی و تنهایی نصیب کسی نیست جز عاشق زار

کسی که درد فراق را  به خوبی می داند و یکی از اجزای زندگیش شده.

دل تنگی جز گریه و غم و اندوه نیست ؛ پر از نگاه انتظار است،انتظار وصال.

شبانگاهان این درد در عاشق قلیان می کند و تمام وجودش را فرا می گیرد.

احساس فراق نه برای یک عشق زمینی و نه برای معشوقه خاکی بلکه برای خالق هستی، عشق به فطرت درونی، عشق به نور مطلق ف عشق به تمام خوبی ها و محبت فنا ناپذیر.

آری ف روح بلند انسان به عشق زمینی بسنده نمی کند و  فوران آتشفشان عشقش را در راه با ارزشترین معشوق می دهد و به او دل می بندد.

اوست عشق مطلق ، اوست معشوق واقعی، اوست تنها مهربان.

به او دل می بندم و از فراقش هر شب می گریم تا روز وصالم رسد و به او برسم و آن روز روز فنا شدن است ، تمام وجودم را به پایش فنا می کنم با اینکه چیزی نیستم.

عشق واقعی تویی ای بزرگ هستی بخش و من با تمام وجود درکش کردم و به هیچ چیز دل نمی بندم تا اسیر ین دنیای مادی نشوم و بی وفایی نکنم.

دیگر هیچ چیز برایم جز رضای تو مهم نیست و به تو می اندیشم ای خالق هستی ، ای مطلق وجود.